هنگامي كه تصميم حضرت حسين عليه السلام و عزم وي بر ترك حجاز و حركت به سوي كوفه منتشر شد، جمعي از اهل بيت و شيعيانش بر او دل سوختند و عده اي از صاحبان طمعهاي سياسي، رياكارانه همچون «عبداللَّه بن زبير» براي وي اظهار اخلاص نمودند و يا چون «اشدق» از ترس اينكه حكومت اموي سرنگون شود براي خارج شدن وي دلسوزي نمودند. آنها امام را بر حذر داشتند و از برگشتن اهل كوفه و خيانت آنان نسبت به وي ترسيدند، آنگونه كه قبلاً نسبت به برادرش خيانت ورزيدند و به وي پيشنهاد كردند كه به سوي اين منطقه نرود و به آن نزديك نشود.

همچنين، جمعي از عمّال حكومت و دنباله روان آن، از ترس لطمه خوردن حكومت اموي و فروپاشي آن، از خروج وي انتقاد نمودند. جمعي از مخالفان اهل بيت در بسياري از زمانها نيز گفتاري همچون گفته هاي آنان داشته اند كه نظريات هر دو گروه بدين شرح مي باشد.