پس از آنكه طاغوت، قيام مسلم را سركوب نمود، با مشتي آهنين، عراق را قبضه كرد و در همه مناطق عراق، حكومت نظامي اعلام نمود، در اجراي برنامه هاي خويش به اعمال قساوت شديد، تكيه كرد و ظلم و ستم غير قابل وصفي را گسترش داد به طوري كه بردن نام وي، موجب بر انگيختن ترس و هراس دردل عراقيان مي شد، آن گونه كه نام پدرش، قبلاً چنين بوده است.

حكومت دمشق، اختيارات وسيعي به وي داد و او را مأمور كرده بود تا مردم را به گمان بگيرد و هركس را كه نسبت به حكومت اموي كينه توز باشد و يا


ارتباطي به هر توطئه اي كه بر ضد آن چيده مي شود، داشته باشد، اعدام نمايد، با اين شيوه هاي هراسناك، مردم را به جنگ با حضرت حسين عليه السلام سوق داد؛ زيرا هركس از شركت در جنگ خودداري يا تخلف مي نمود، محكوم به مرگ مي شد [1] .