بيشتر مورخان بر آنند كه «شريك بن اعور»، به بيماري سختي، در خانه هاني يا در خانه خويش، دچار شد [1] ، خبر بيماري اش به پسر زياد رسيد، پس فرستاده اي نزد وي فرستاد و به او اطلاع داد كه به عيادتش خواهد آمد. شريك اين فرصت را غنيمت شمرد و به مسلم گفت: «هدف تو و شيعيانت، هلاك شدن اين ستمگر است، خداوند تو را بر او مسلّط كرده، او به عيادتم مي آيد، پس برخيز و وارد پستو شو تا هر وقت وي نزد من آرام گرفت، به سوي او خارج شو و او را به قتل برسان، سپس به سوي قصر فرماندهي برو و در آن جاي گير؛ زيرا كسي از مردم در مورد آن با تو منازعه اي نخواهد كرد و اگر خداوند مرا سلامتي دهد، به بصره مي روم و امور آنجا را به جاي تو بر عهده مي گيرم و مردم آن با تو بيعت خواهند كرد» [2] .


هاني، دوست نداشت كه فرزند زياد در خانه اش كشته شود و اين به جهت پايبندي به عادتهاي عربي بود كه كشتن ميهمان و كسي را كه به سوي آنان آمده باشد، اجازه نمي دهد، [3] پس به وي گفت: «دوست ندارم در خانه ام كشته شود».

شريك به وي گفت: «چرا، به خدا كشتن وي موجب نزديك شدن به خداوند است».

شريك، اعتنايي به هاني نكرد و روي به مسلم كرد و او را به كشتن فرزند زياد، تشويق كرد و گفت. «در اين امر، كوتاهي مكن». وقتي آنان مشغول گفتگو بودند، ناگهان سروصدايي را بر درخانه شنيدند؛ زيرا ابن زياد همراه با اطرافيانش آمده بود، مسلم برخاست و به پستو رفت و در آنجا پنهان گرديد، ابن زياد وارد شد و از شريك درباره بيماري اش پرسيد، شريك به وي پاسخ داد.

هنگامي كه شريك ديد خارج شدن مسلم دير شده است، شروع به خواندن اين شعر نمود:



ما الانتظار بسلمي ان تحيوها

حيّوا سليمي و حيّوا من يحييها



كأس المنية بالتعجيل فاسقوها [4] .




«منتظر چه هستيد تا سلمي را خوشامد گوييد، اورا خوشامد گوييد و هركس را كه به او خوشامد گويد جام مرگ را به سرعت به وي بنوشاند».

آنگاه صدايش را بلند كرد تا مسلم بشنود و گفت: «خداوند پدرت را پاداش دهد آن را به من بنوشان هرچند كه جان بر سر آن گذارم» [5] .

ابن زياد، مقصودش را متوجه نشد و گمان كرد كه هذيان مي گويد، پس به هاني گفت: آيا هذيان مي گويد؟

- آري، خداوند امير را صلاح بخشد، از صبح تاكنون چنين است [6] .

«مهران»، غلام ابن زياد كه فردي با هوش بود، متوجه شد و چشمكي به ابن زياد زد، او به سرعت از جاي خود برخاست. شريك به وي گفت: اي امير! مي خواهم وصيتي به تو بكنم. ابن زياد به وي گفت: من به سوي تو باز مي گردم.

مهران كه سراسيمه شده بود، روي به ابن زياد كرد و به او گفت: «مي خواست تو را بكشد».


ابن زياد، در شگفت شد و گفت: «چگونه ممكن است، با احترامي كه به وي داشته ام؟!، در خانه هاني، محبتهاي پدرم نسبت به او!».

هنگامي كه آن ستمگر خارج شد، مسلم از اتاقك خارج گشت، شريك، در حالي كه سخت افسوس مي خورد و متأسف بود، به وي گفت: «چه چيزي تو را از كشتن وي بازداشت؟» [7] .

مسلم گفت: دو چيز مرا مانع شد كه او را بكشم؛ اول اينكه: هاني كشته شدنش را در خانه خويش نمي پسنديد. و دوّم گفتار رسول خدا صلي الله عليه و آله كه ايمان ترور را قيد و بند كرده است، مؤمن ترور نمي كند.

شريك به وي گفت: به خدا اگر او را مي كشتي كار تو قوام مي گرفت و قدرتت مستحكم مي شد [8] .

شريك، بيش از سه روز بعد از اين حادثه، زنده نماند و در گذشت، ابن زياد بر او نماز خواند و او را در «ثويه» به خاك سپرد، هنگامي كه از نقشه اي كه شريك طرح كرده بود، آگاه شد گفت: به خدا بر جنازه هيچ عراقي نماز نخواهم خواند و اگر قبر زياد در ميان آنها نبود، قبر شريك را نبش مي كردم [9] .