«ابن زياد» براي ترك بصره و حركت به سوي كوفه، آماده شد و پيش از حركت، مردم را جمع كرد و در ميان آنان سخنراني شديد اللحني ايراد نمود كه در آن آمده بود: «امير المؤمنين يزيد، مرا حاكم كوفه كرده و من فردا به سوي آن حركت خواهم كرد به خدا سوگند! من از سختي آرام نمي گيرم و بدي مرا از پاي در نمي آورد، من هركس را كه دشمنم گردد، سركوب مي كنم و چون زهر براي هركسي هستم كه با من بجنگد كسي كه به سوي «قارة» تيراندازي كرده با او به انصاف بر خورد نموده است [1] .

اي مردم بصره! عثمان بن زياد بن ابي سفيان را جانشين خود بر شما قراردادم، مبادا دست به خلاف و ياوه گويي زنيد؛ به خدايي كه جز او پروردگار نيست، اگر به من در مورد كسي از شما خلافي گزارش شود، او و افراد و دوستانش را خواهم كشت، من نزديكتر را به گناه دورتر مي گيرم تا از من بشنويد، مبادا در ميان شما مخالف و يا معترضي باشد... من، ابن زياد هستم، به آنكه برريگزار قدم نهد، شبيه تر هستم و مشابهت دايي تا عموزاده از من چيزي كم نمي كند» [2] .

چه آسان است خونريزي نزد آن بربريان و حشي و واليان بني اميه! آن


طاغوت، از سرشت شرورانه اش سخن گفته كه در جنايت غوطه ور گشته بود، زيرا وي بي گناه را به جاي گناهكار و روي آورنده را به گناه روي برگردانده مي گرفت و نزديكتر را به گناه دورتر. و از روي گمان و تهمت مي گشت همان گونه كه پدرش زياد، عمل مي كرد چنانچه آدمكشي را در سرتاسر عراق، گسترش داده بود.