«سليمان» به جايگاه خطابه رفت و نخستين جلسه آنان را با اين خطابه آغاز نمود كه در آن آمده بود: «معاويه هلاك گشت و حسين عليه السلام مردم را به بيعت خويش گرفته و به سوي مكه خارج شده است، شما شيعيان وي و شيعيان پدرش هستيد، پس اگر مي دانيد كه او را ياري مي دهيد و با دشمنش مي ستيزيد، به او نامه بنويسيد و اگر از سستي و شكست مي ترسيد، اين مرد را فريب ندهيد...».

صداي آنان از هر سو برخاست كه با هيجاني تمام مي گفتند: «ما خود را در حمايت از او مي كشيم...».

- «ما با دشمنش مي جنگيم...» [1] .

آنان، علاقه شديد و پشتيباني كامل خود را از امام ابراز داشتند و تصميماتي به شرح زير گرفتند:

1 - كنار گذاشتن بيعت يزيد.

2 - اعزام هيأتي نزد امام تا او را براي آمدن به سوي آنان فراخواند.

3 - فرستادن نامه هايي از طبقات مختلف مردم براي امام كه نمايانگر علاقه توده هاي مردم نسبت به حكومت امام باشد.