«يزيد بن مسعود»، نامه اي به امام نوشت كه بر شرافت و كرامت وي دلالت داشت و اينكه دعوت امام را پذيرفته است. متن آن نامه چنين است:

«اما بعد: نامه ات به من رسيد و آنچه مرا به سوي آن فراخوانده و براي دريافت بهره ام از طاعتت دعوت نموده و رستگاري ام را با سهمي از ياري ات خواسته بودي، معلومم گشت، خداوند هيچگاه زمين را از كسي كه در آن به خير عمل كند و راهنمايي براي راه رستگاري باشد، خالي نخواهد گذاشت، شما حجّت خداوند بر خلق و امانتش در زمين هستيد، شما شاخه هاي زيتون احمدي هستيد كه او اصل و شما فرع آن مي باشيد. پس حركت كن كه پرنده خوشبختي با تو است، من گردنهاي بني تميم را براي تو مطيع ساخته و آنها را در طاعت تو شديدتر از شتران تشنه اي كه پس از سه روز چرا در روز چهارم به آب رسيده اند، ساخته ام و گردنهاي بني سعد را براي تو به اطاعت كشيده و چرك دلهايشان را به آب ابري بارنده شسته ام، آنگاه كه برق آن جهيد و درخشان شد...».

اين نامه، با ادبي والا و طبعي كريم و تعظيمي شايسته نسبت به امام سرشار است.


بعضي از مورخان مي گويند: اين نامه در روز دهم ماه محرم پس از آنكه ياران و اهل بيتش شهيد شده بودند به امام رسيد، و آن حضرت تنهاي بي كس مانده بود و نيروهاي غدّار برگرد او فراهم آمده بودند. هنگامي كه آن حضرت، نامه را خواند، فرمود: «تو را چه باشد، خداوند تو را از ترس ايمن دارد و روز تشنگي بزرگ، تو را سيراب سازد».

هنگامي كه ابن مسعود براي ياري رساندن به امام آماده گشت، خبر كشته شدن آن حضرت به وي رسيد و جانش را در آتش افسوس و حسرت گداخت [1] .