«احنف بن قيس»، زعيم عراق، در پاسخ امام، نامه اي فرستاد كه در آن، اين آيه شريفه را نوشت و چيزي بر آن نيفزود: «فَاصْبِرْ إنَّ و َعْدَ اللَّهِ حَقٌّ و َلا يَسْتَخِفَنَّكَ الَّذينَ لا يُوقِنونَ» [1] [2] .


«صبر كن كه وعده خدا حق است و آنان كه ايمان ندارند، تو را از جاي حركت ندهند».

او از امام خواسته بود شكيبايي پيشه كند و آنان كه به خدا ايمان ندارند و ارزشي براي خداوند قايل نيستند، او را از جاي حركت ندهند.