امام حسين عليه السلام، روي به ابن عباس كرد و اين وصيت را به وي ابلاغ نمود و فرمود: «تو اي ابن عباس! عموزاده پدرم هستي، از آن وقت كه تو را شناختم همچنان امر به خير كرده اي، تو همراه پدرم بودي و به او پيشنهادهايي كه رستگاري و صواب در آنها بود، مي دادي، پدرم تو را هم صحبت خود مي كرد و از تو نظر مي خواست و با تو مشورت مي نمود، تو هم به صواب، مشورت مي دادي، پس در امان خدا به مدينه برو و چيزي از خبرهايت را از من پنهان مكن ما دام كه ببينم اهل آن مرا پاسخ مثبت دهند و ياري ام مي كنند در اين حرم، و طن گرفته و مقيم هستم، پس هرگاه مرا واگذارند، ديگراني را به جاي آنان بر مي گزينم و به سخني كه ابراهيم هنگام افكنده شدن در آتش گفت، پناه مي جويم كه: حسبي اللَّه و نعم الوكيل؛ خداوند برايم كافي است و او بهترين ياوراست، و آتش بر او سرد و سلامت گرديد...» [1] .