سرور شهيدان، به عظيم ترين فداكاري اقدام كرد كه هيچ مصلح اجتماعي در روي زمين به آن اقدام ننموده است و آن اينكه فرزندان، اهل بيت و يارانش را فداي عقيده دروني خود در مورد عموميت بخشيدن به عدالت و گسترش حق و خير ميان مردم، ساخت.

آن حضرت براي اين فداكاري، برنامه ريزي نمود و به آن به عنوان بخشي از رسالت بزرگ خويش، ايمان داشت. هنگامي كه در مدينه بود، وقتي بانو «ام سلمه» همسر پيامبر به سوي وي شتافت تا او را از خارج شدن باز دارد، اين مطلب را آشكار كرد و وي را از كشته شدن خود و كودكانش با خبر ساخت... آن حضرت، در حالي كه با اين ايمان مسلّح بود، به صحنه هاي جهاد شتافت و اصحاب برگزيده خود را كه از والاترين كساني بودند كه انسانيّت آنها را در وفاداريشان به حق شناخته است، مي ديد كه چگونه در خدمتش به سوي مرگ از يكديگر پيشي مي گرفتند و ستارگان اهل بيت و فرزندان خود را مي ديد كه چگونه در بهار عمر و عنفوان جواني، بدنهايشان را شمشيرها و نيزه ها، از هم مي دريدند و آن حضرت آنان را به پايداري و صبر و شكيبايي امر مي فرمود و مي گفت: «صبر كنيد اي عموزادگانم! صبر كنيد اي اهل بيتم! شما بعد از امروز، هرگز خواري نخواهيد ديد» [1] .

دنيا از عظمت اين فداكاري كه نمايانگر شرافت عقيده و بلندي هدف


وعظمت اصولي بود كه حضرت به خاطر آنها مبارزه كرد به لرزه در آمد، بدون شك اين حركت، در طول قرون و نسلها همچنان باقي خواهد ماند تا راه را براي مردم روشن سازد و برجسته ترين درسهاي فداكاري در راه حق و وظيفه را به آنها بدهد.