امام، از رنجهايي كه شيعيان در زمان معاويه تحمل كردند و محنتها


وبلاهاي فراواني كه كشيدند، سخت در رنج بود؛ زيرا معاويه در ظلم، ستم، و شكنجه و كشتار بي رحمانه آنان تلاشها كرد، تا آنجا كه به امام حسين عليه السلام مي گفت: «اي ابا عبداللَّه! دانستي كه ما شيعيان پدرت را كشتيم و آنان را غسل و كفن داديم و بر آنان نماز گزارديم و به خاكشان سپرديم» [1] .

معاويه بسيار كوشيد تا با شيعيان، تصفيه حساب بنمايد، ما به تفصيل از رنجهايي كه در زمان معاويه متحمل شدند، سخن گفتيم كه خلاصه آن بدين شرح است:

الف - اعدام بزرگان آنان، همچون «حجر بن عدي، عمرو بن حمق خزاعي، صيفي بن فسيل» و ديگران.

ب - به دار كشيدن آنان بر روي تنه هاي درختان خرما.

ج - زنده به گور ساختن آنان.

د - و يران ساختن منازل آنها.

ه - نپذيرفتن شهادت آنان.

و - محروم ساختن آنان از مقرري بيت المال.

ز - ترساندن و به هراس افكندن بانوان آنان.

ح - گسترش جوّ ترور و وحشت در ميان همه طبقاتشان.

و ديگر انواع ستمكاري كه شيعيان با آن دست به گريبان بودند، امام حسين عليه السلام از آنچه بر سر آنها آمده بود، به شدت نگران گرديد و يادداشت مهم خود را براي معاويه فرستاد و در آن جرايمي را كه معاويه در حق شيعيان مرتكب شده بود، بر شمرد كه ما آن را در مبحث مربوط به


حكومت معاويه، بيان كرديم.

اقدامات بي رحمانه اي كه حكومت اموي بر ضد شيعيان انجام داده بود، از عوامل انقلاب آن حضرت، براي رهايي آنان از آن وضعيت تلخ و دردناك و حمايت آنها از ظلم و ستم بوده است.