حضرت حسين عليه السلام در تاريكي شب به سوي قبر مادرش، يادگار پيامبر صلي الله عليه و آله و پاره تن آن حضرت رفت و مدتي در برابر قبر شريفش ايستاد، در حالي كه نگاههاي آخرين وداع را بر قبر مي افكند و عواطف سرشار و مهربانيهاي فراوانش را به ياد مي آورد، دوست مي داشت كه زمين باز شود تا مادر، وي را همراه خود به زير خاك برد، آنگاه به گريه افتاد و با قبر، وداعي گرم نمود و سپس به طرف قبر برادر پاكش حضرت حسن عليه السلام رفت و با اشك خود، زمين قبر را سيراب كرد، در همان حال دردها و غمها او را در بر گرفته بودند. پس از آن، غرق در اندوه و غم به خانه خود بازگشت [1] .