امام حسين عليه السلام در شب دوّم به كنار قبر جدش صلي الله عليه و آله شتافت در حالي كه غمگين و اندوهناك بود تا از ستم ستمكاران نزد آن حضرت شكايت بَرَد. امام عليه السلام در برابر قبر شريف ايستاد، دو ركعت نماز خواند، بسيار متأثر و افسرده خاطر بود، آنگاه از محنتها و گرفتاريهايي كه بر آن حضرت وارد شده بود، شكايت كرد و گفت:

«خداوندا! اين قبر پيامبرت محمد است و من فرزند دختر محمد، ماجراهايي برايم پيش آمده كه تو مي داني. خداوندا! من معروف را دوست مي دارم و از منكر، بيزارم، اي دارنده شكوه و عظمت، به حق اين قبر و هر كسي كه در آن است از تو مي خواهم براي من آنچه را موجب رضايت تو و پيامبرت مي باشد، انتخاب فرمايي».