يزيد، در ميان اهل شام، خطابه اي ايراد كرد و ضمن آن اعلام نمود كه عزم و تصميم وي بر ورود در جنگي و يرانگر بر ضد اهل عراق است كه متن آن خطابه چنين بود:

«اي مردم شام! همانا خير پيوسته در ميان شما بود و ميان من و اهل عراق


جنگي سخت در خواهد گرفت، من در خواب ديدم كه گويي نهري از خون تازه ميان من و آنان جريان دارد، من در خواب مي كوشيدم كه از آن نهر بگذرم ولي نتوانستم آن كار را بكنم تا اينكه عبيداللَّه بن زياد نزد من آمد و در برابر من از آن گذشت، در حالي كه من به او نگاه مي كردم».

مردم شام تأييد و پشتيباني كامل خود را نسبت به او اعلام نمودند و گفتند: «اي امير مؤمنان! هر جا مي خواهي ما را ببر و با ما بر هر كه دوست داري وارد شو كه ما در خدمت تو هستيم و مردم عراق، شمشيرهاي ما را در روز صفين مي شناسند».

يزيد، از آنها تشكر كرد و اخلاص و وفاداري آنان نسبت به خودش را مورد ستايش قرار داد [1] در حالي كه در محافل شام، مسلّم شده بود كه يزيد، جنگ بر ضد مردم عراق را به خاطر ناخوشايندي آنان از بيعت با وي و همفكري شان با امام حسين عليه السلام، اعلام خواهد كرد.