«عبداللَّه بن زبير» به سخن پرداخت و خداي را ستوده، ثنا گفت و اظهار داشت: «اما بعد: اين خلافت مخصوص قريش است كه آن را با بزرگواريهاي درخشان و افعال پسنديده اش به دست مي گيرد همراه با شرافت پدران و كرامت فرزندان. پس اي معاويه! خدا را پرواكن و از خود انصاف ده كه اين عبداللَّه بن عباس، عموزاده پيامبر خدا صلي الله عليه و آله مي باشد و اين عبداللَّه بن جعفر ذوالجناحين، عموزاده رسول خدا صلي الله عليه و آله است، من عبداللَّه بن زبير عمّه زاده رسول خدا صلي الله عليه و آله هستم و علي، حسن و حسين را بعد از خود گذاشت، تو مي داني كه آنها كيستند و چيستند؟ پس اي معاويه! از خداوند پروا كن كه تو ميان ما و ميان خود حاكم


هستي...».

فرزند زبير، اين عدّه را براي خلافت نامزد كرد و آنها را براي مخالفت با معاويه و تباه كردن تصميمش، تشويق نمود.