از نويسندگان اموي صفت در اين روزگار، «محمد عزت دروزه» مي باشد كه متأسفانه، در راه دفاع از منكرات امويان، خود را به زحمت افكنده، تا آنچه را از ظلم، ستم و فساد آنها روايت گرديده، توجيه كند. وي از معاويه دفاع كرده و او را از ارتكاب گناهاني كه لكه ننگي بر تاريخ انسانيت بوده اند، پاك دانسته و در اين مورد چنين گفته است: «ما، معاويه، يار رسول خدا صلي الله عليه و آله و كاتب و حيش را؛ آن كسي كه ترس از خدا و تقوا و پرهيزكاري اش روايت شده است، از اينكه راضي شود، فرزندش از اين حدود خارج شود و او را تشويق نمايد مبرّا مي دانيم، بلكه ما اين امر را از يزيد نيز بعيد مي دانيم!!» [1] .

اين موجب تمسخر و مايه خنده است؛ زيرا «دروزه»، مسائل آشكاري را نديده مي گيرد كه هيچ انسان صاحب عقل و اختياري در آنها شك نمي كند، آن گونه كه از قديم گفته اند،



وليس يصح في الاذهان شي ء

اذا احتاج النهار الي دليل



«چيزي در عقل صحيح نخواهد بود هرگاه كه روز، نيازي به دليل داشته باشد».

آنچه از گناهان بزرگ معاويه روايت شده؛ مانند كشتن «حجر بن عدي، رشيد هجري، عمرو بن حمق خزاعي» و مانند آنان مؤمنين، دشنام به عترت پاك و ستم بر امّت با تحميل يزيد به عنوان خليفه و ديگر جناياتي كه به بعضي از آنها در مباحث قبلي اشاره داشته ايم، مسائلي است كه بردگرگون ساختن چهره اسلام و انحراف وي از راه درست، دلالت دارند، ولي «دروزه» و امثال وي، به واقعيت امور


تنها با عينك سياه مي نگرند، لذا به تقديس امويان پرداختند، آنان كه با اقدامات سياسي و اداري خود، ثابت نمودند كه دشمنان و مخالفان اسلام بوده اند.