«زياد بن ابيه» تصميم گرفت شيعيان را در كوفه تصفيه نمايد و قدرت آنان را درهم شكند، بنابراين، پنجاه هزار نفر از آنان را به خراسان (استان شرقي ايران) تبعيد كرد [1] .

زياد با اين عمل، نخستين ميخ را در تابوت حكومت اموي كوبيد؛ زيرا آن گروههاي تبعيد شده به ايران، به گسترش تشيّع در آن سرزمين پرداختند تا آنجا كه آن منطقه، مركزي براي مخالفت با حكومت اموي در آمد كه تحت رهبري ابومسلم خراساني به سرنگوني آن حكومت موفق شدند.

اينها برخي از گرفتاريهاي شيعه در روزگار معاويه مي باشد كه به انواع


شكنجه و ارعاب مبتلا بودند. فجايع دردناكي كه بر آنها جاري شد، از مهمترين عوامل در انقلاب حضرت امام حسين عليه السلام بودند؛ زيرا آن حضرت، پرچم انقلاب را برافراشت تا آنها را از محنت بزرگي كه بدان دچار گشته بودند، رهايي بخشد و امنيت و آرامش را به آنان بازگرداند.