از شيعيان نامدار امام، «جويرية بن مسهر عبدي» بود، در جريان گرفتاري بزرگي كه شيعيان در روزگار فرزند سميه بدان دچار گشته بودند، به دنبال وي فرستاد و دستور داد تا دست و پايش را قطع كنند و او را بالاي تنه نخل كوتاهي، به دار آويزند [1] .