«عبداللَّه حضرمي» از دوستان امام امير المؤمنين عليه السلام و از شيعيان خالص آن حضرت و نيز از افراد دژبان سپاه بود كه امام در روز جمل به وي گفته بود: «اي عبداللَّه! تو را مژده باد كه تو و پدرت از شرطة الخميس (دژبان سپاه) هستي؛ زيرا رسول خدا مرا از نام تو و نام پدرت در شرطة الخميس با خبر ساخته بود» [1] .

هنگامي كه امام به شهادت رسيد، حضرمي بر آن حضرت بسيار متأسف


گرديد و براي خود، صومعه اي ساخت تا در آن به عبادت بپردازد، جمعي از نيكان شيعه نيز به وي پيوستند.

فرزند سميه دستور داد آنان را نزد وي بياورند، هنگامي كه حاضر شدند، به كشتن آنان فرمان داد و آنان مظلومانه كشته شدند [2] .

فاجعه «عبداللَّه» همچون فاجعه «حجر بن عدي» بود؛ زيرا هر دوي آنها مظلومانه و بي گناه كشته شدند جز اينكه دوستي عترت رسول خدا صلي الله عليه و آله را داشتند.