حضرت حسين عليه السلام از دريافت خبر كشته شدن حجر، بسيار پريشان گشت و ياد داشت شديد اللحني براي معاويه فرستاد و در آن، جرايم و بدعتهايش را برشمرد كه از جمله آنها كشتن حجر و ياران درستكار وي مي باشد. در آن ياد داشت آمده بود:

«آيا تو قاتل حجر، برادر كنده و نمازگزاران پارسايي كه ظلم را


نمي پسنديدند و بدعتها را گناهي بزرگ مي دانستند و در راه خدا از سرزنش هيچ سرزنش كننده اي نمي هراسيدند، نيستي... آنها را به ظلم و تعدي كشتي پس از آنكه سوگندهاي سخت و پيمانهاي مؤكد به آنها سپردي كه آنان را به خاطر حادثه اي كه ميان تو و آنان بوده و يا به كينه اي كه دردل نسبت به آنها داشتي، به كيفر نرساني...» [1] .

اين يادداشت، شامل موارد زير بوده است:

1 - اعتراض شديد بر معاويه به خاطر كشتن حجر و يارانش، بدون اينكه جرمي را مرتكب شده و يا در زمين، فسادي ايجاد كرده باشند.

2 - آن يادداشت، صفات قهرمانانه آن شهيدان را مورد تمجيد قرارداد كه از جمله آنها اعتراض بر ظلم و مقاومت در برابر ستم و گناه بزرگ شمردن بدعتها و منكراتي كه حكومت معاويه به وجود آورده بود، آنها كه براي برپا نمودن حق و مبارزه با منكر به سوي ميدانهاي جهاد شتافته بودند.

3 - آن ياد داشت، ثابت نمود كه معاويه به حجر و يارانش طي تعهد خاصي در سندي كه پيش از انعقاد صلح، امضا كرد قول داده بود كه به خاطر هيچ سابقه كينه اي كه ميان وي و آنان بوده، متعرضشان نشود و آسيبي به آنان نرساند، ولي وي آن پيمان را زير پا نهاد و به آن وفا نكرد، همان گونه كه به تعهداتش نسبت به حضرت امام حسن عليه السلام وفا ننمود بلكه آنها را زير پاي خود گذاشت آن گونه كه خود در خطابه اي كه در نخيله ايراد كرد، اعلام نموده بود.

قتل حجر، از حوادث عظيم در اسلام بود كه فريادهاي اعتراض بر معاويه، از همه سرزمينهاي اسلامي، متوالي گشت كه ما آنها را به تفصيل در كتابمان «زندگاني امام حسن عليه السلام» بيان كرده ايم.