در روزگار معاويه، شيعيان در همه مناطق به طور رسمي مورد ستم واقع


شدند و با شدت و خشونت فراوان روبه رو كشتند؛ زيرا معاويه، با قساوت از آنان انتقامي سخت گرفت و مركب حكومتش را بر اجساد قربانيان آنان به پيش راند چنانچه امام باقر عليه السلام نمونه هاي هولناكي از ستم امويان نسبت به شيعيان اهل بيت عليهم السلام را بيان كرده، مي فرمايد. «شيعيان ما در هر شهري كشته مي شدند و دستها و پاهاي آنان تنها به ظن و گمان، بريده مي شد، هركس به دوستي و پيروي از ما ياد مي شد، به زندان مي افتاد و يا داراي ايش غارت مي شد و يا خانه اش و يران مي گشت» [1] .

نيز يكي از رجال شيعه درباره محنتها و مصيبت هايي كه شيعيان تحمل مي كردند با محمد بن حنفيه اين گونه سخن گفته است: «در راه دوستي شما همچنان گرفتار سختي بوديم تا آنجا كه به خاطر آن، گردنها زده شد و گواهيها باطل گرديد و ما در شهرها آواره گشتيم و سختي كشيديم تا آنجا كه تصميم گرفتم به سرزميني دور بروم و خدا را تا روزي كه به ديدارش بشتابم عبادت كنم، ولي اين كار سبب مي شد كه وضعيّت آل محمد صلي الله عليه و آله بر من پنهان مي گشت. نيز تصميم گرفتم كه همراه خوارج قيام كنم نظر آنها و نظر ما، بر ضد حاكمانمان يكسان است، آنها قيام مي كنند و كشته مي شوند» [2] .

معاويه، از اقدام به هر جنايتي به خاطر اينكه حكومت و قدرتش را تضمين نمايد، خودداري نمي كرد، شيعيان، خطري بر ضد حكومتش بودند لذا وي شديدترين و بي رحمانه ترين شيوه ها را براي از بين بردن آنها به كار گرفت كه از ميان اقدامات بي رحمانه اي كه وي بر ضد آنها به كار گرفت، اين موارد بوده است: