معاويه، سياستش را بر تفرقه بين مسلمين و پراكندگي آنان بنا نهاد و روح تفرقه و دشمني را ميان آنان حاكم ساخت؛ زيرا معتقد بود حكومت استقرار


نمي يابد مگر در صورت از بين رفتن وحدت امت و گسترش دشمني ميان فرزندان آن.

«عقاد» مي گويد «معاويه حيله اي داشت كه آن را تكرار نمود و خوب از عهده آن بر آمد و در آن چيره شد و در برابر دشمنانش در درون دولت، چه مسلمان و چه غير مسلمان به كار گرفت كه پايه و قوام آن حيله، تلاش پيگير بر تفرقه و ايجاد اختلاف ميان دشمنان از طريق القاي شبهه ميان آنان و ايجاد دشمني ميان آنها بود كه از جمله آنان بعضي از افراد خانواده و خويشاوندان وي بودند... او نمي توانست ببيند كه دوشخص مهم، با هم توافق دارند، رقابت خصمانه ميان افراد صاحب نام، به وي كمك مي كرد تا بر آنها ضربه وارد نمايد» [1] .

معاويه، مسلمين را متفرق ساخت و رشته هاي اخوت اسلامي را كه پيامبر بزرگوارصلي الله عليه و آله، آنها استحكام بخشيده و جامعه اش را بر آنها بنا نهاده بود، از هم گسيخت.