پيش از آنكه امام، جنگ بر غول شام را آغاز كند، «جرير بن عبداللَّه بجلي» را نزد وي اعزام داشت تا او را به فرمانبرداري و داخل شدن در آنچه مسلمين از بيعت با آن حضرت داخل شده بودند، فراخواند و نامه اي نيز براي وي فرستاد [1] كه در آن او را به سوي حق از كوتاهترين راه و با واضح ترين شيوه هاي آن دعوت كرد و فرمود: حكمت، هدايت كننده اي است براي كسي كه خواهان هدايت باشد و خداوند درونش را براي آن آماده ساخته و سرچشمه نور را در قلبش گشوده باشد.

جرير، به معاويه رسيد و نامه امام را به وي داد و او را پند و اندرز بسيار نمود. معاويه از او مي شنيد و در پاسخش چيزي نمي گفت، بلكه به پشت گوش


اندازي پرداخت و با او به وقت كشي فراوان دست زد؛ زيرا براي خود، گريزگاهي جز مسامحه كاري و موكول كردن امور به آينده نداشت.