هنگامي كه سرور زنان دانست كه ديدار پدرش با پروردگار نزديك گشته، به خانه خود شتافت و دو فرزند خود حسن و حسين را با خود آورد و در


حالي كه اشك مي ريخت از آن حضرت درخواست نمود تا از مكارم خود - كه جهان را سراسر معطر نموده بود - چيزي به ارث، نصيبشان فرمايد، پس گفت: «پدرجان! اينها دو فرزند تو هستند، پس چيزي از خود به آنها ميراث عنايت فرما...».

پيامبر، بعضي از ويژگيها و ذاتيات خود را كه به آنها برديگر پيامبران ممتاز شده بود، به آن دو عنايت فرمود و گفت: «براي حسن، هيبت و سيادت من باشد و براي حسين، جرئت و بخشش من خواهد بود» [1] .

حسنين از نزد جدشان برخاستند در حالي كه از آن حضرت، هيبت، سيادت، جرئت و بخشندگي را به ارث برده بودند و آيا از آنچه اين زمين دربر مي گيرد، چيزي گرانبهاتر و گرانمايه تر از اين ميراث و جود دارد كه ارتباطي به جهان ماده و امور آن ندارد، بلكه كمالات نبوت و ويژگيهاي آن را دربر مي گيرد.