سرور زنان عليها السلام به تربيت فرزندش حسين، همت گماشت و او را غرق در محبت و عطوفت خويش ساخت تا بدين وسيله شخصيتي مستقل و ادراكي ذاتي داشته باشد. همچنين وي را با آداب اسلامي تغذيه نمود و او را به استقامت و راه مستقيم به سوي خير، عادت داد.

«علائلي» مي گويد: «آنچه از مجموع اخبار حسين به ما رسيده اين است كه مادرش، اهتمامي فراوان داشت تا الگوهاي عقيدتي اسلامي را در وجود او مستحكم سازد و انديشه فضيلت با تمام معاني آن و به صحيح ترين صورتي در نفسش گسترش يابد و عجيب نباشد كه پيامبر صلي الله عليه و آله نيز در جهت دهي به آن حضرت، در اين دوره اي كه كودك، احساس استقلال مي كند، اشراف داشته است.

حضرت فاطمه عليها السلام انديشه خير و دوستي مطلق و واجب را در نفس وي كامل گردانيد و در زواياي فكر و ابعاد انديشه هايش، فضيلتهاي عالي را گسترده ساخت؛ زيرا مباني ادب را در طبيعت فرزندش چنان جهت داد كه مركز دايره آن، خداوند باشد كه خود آن انديشه اي است كه همگان در آن مشترك هستند.

بدين گونه است كه كودك، خود دايره محدود كوتاهي را رسم مي كند آنجا كه اين مباني ادب را حول محور مادرش بنا مي كند و تنها وي را در نظر مي گيرد و


از او به هيچ موجودي جز او روي نمي آورد و مادرش براي او دايره اي نامتناهي ترسيم نمود، آنگاه كه انديشه خدايي را نقطه تمركز قرار داد و مباني آداب و فضايل را حول محور آن قرار داد، پس نفس وي گسترده گشت تا جهان را با عواطف مهذّبش شامل شود و با عاليترين نمونه او را به سوي خير و جمال حركت دهد...» [1] .

امام حسين عليه السلام در فضاي آن خانواده عظيم، رشد و نموّ يافت، خانواده اي كه تاريخ انسانيت براي آن همانندي در ايمان و هدايت سراغ نداشت تا آنجا كه آن حضرت در سايه رشدش در ميان آن خانواده از نمونه هاي كم نظير انديشه انساني و از بارزترين پيشوايان مسلمين گرديد.