در چهره امام حسين عليه السلام نشانه هاي جدش، پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله آشكار شد؛ زيرا در اوصاف خود همانند آن حضرت بود و در اخلاقي كه پيامبر به آنها بر ديگر پيامبران، امتياز يافت نيز همانند وي گرديد.

«محمد بن ضحاك» اورا توصيف نموده گفت: «بدن حسين، شبيه بدن پيامبر خدا صلي الله عليه و آله بود» [1] .

و گفته شده: «از ناف تا پاهايش، شبيه پيامبر صلي الله عليه و آله بود» [2] .

و حضرت امام علي عليه السلام فرمود: «هركس دوست دارد كه به شبيه ترين مردم به پيامبر خدا صلي الله عليه و آله ما بين گردن و دهان آن حضرت بنگرد، به حسن نگاه كند و هركس دوست دارد كه به شبيه ترين مردم به رسول خدا صلي الله عليه و آله از گردن تا قوزك پا نگاه كند، از نظر خلقت و رنگ، به حسين بن علي بنگرد...» [3] .

بر چهره شريف آن حضرت، نشانه هاي امامت آشكار شد و چهره اش از درخشانترين چهره هاي مردم بود و آن گونه بود كه «ابو كبير هذلي» مي گفت:



«واذا نظرت الي اسرة وجهه

برقت كبرق العارض المتهلل»



«هرگاه به خطوط چهره اش بنگري همچون ابرباران زا، برق مي زند».

بعضي از تذكره نويسان، آن حضرت را چنين وصف كرده اند:


«سفيد چهره بود و هرگاه درجايي مي نشست كه در آن تاريكي بود، با سفيدي زيبايي و گردنش، آنجا روشن مي گشت» [4] .

و ديگري مي گويد: «جمالي عظيم داشت و نور درخشنده اي در پيشاني و گونه هايش بود كه اطرافش را در شب تاريك، روشن مي ساخت و شبيه ترين مردم به رسول خدا صلي الله عليه و آله بود» [5] .

و يكي از شهدا، از يارانش در شعر حماسي كه سروده روز طف بود، آن حضرت را وصف كرده گويد:



له طلعة مثل شمس الضحي

له غرة مثل بدر منير



«طلعتي چون خورشيد هنگام بالا آمدن روز دارد و پيشاني او همچون ماه تابان است».