(تعويذ»: پناه دادن، در پناه آوردن، حفظ كردن كسي. و نيز به معني دعاهايي كه بر كاغذ مي نويسند و به گردن يا بازو مي بندند براي دفع چشم زخم و رفع بلا و آفت (فرهنگ عميد).) از عنايت پيامبر صلي الله عليه و آله نسبت به سبطينش و از علاقه شديد آن حضرت بر نگهداري آنها از هر بدي و هر شرّ، اين بود كه بسيار پيش مي آمد كه آنها را تعويذ مي كرد.

«ابن عباس» روايت كرده: «پيامبر صلي الله عليه و آله حسن و حسين را تعويذ مي كرد و مي فرمود: أعوذ بكلمات اللَّه التامة من كل شيطان و هامة و من كل عين لامة. و مي فرمود: ابراهيم اين گونه دو فرزندش اسماعيل و اسحاق را تعويذ مي كرد» [1] .

و «عبدالرحمان بن عوف» مي گويد: پيامبر خدا صلي الله عليه و آله به من گفت: «اي عبدالرحمان! آيا نمي خواهي تو را تعويذي بياموزم كه ابراهيم دو پسرش اسماعيل و اسحاق را به آنها تعويذ مي نمود و من دو پسرم حسن و حسين را... كفي باللَّه واعياً لمن دعا و لا مرمي وراء امر اللَّه لمن رمي...» [2] .

«خداوند براي كسي كه دعا كند، كافي نگهدارنده اي است و جاي تير انداختني بعد از امر خدا براي هركس كه تيربيندازد، وجود ندارد».

اين امر، بر عمق محبت و عطوفتي دلالت دارد كه پيامبر صلي الله عليه و آله نسبت به آن دو داشته و اينكه آن حضرت بيم از آن داشت كه چشم حسودان آنها را بزند، پس آن دو را با اين دعا از چشم بد حفظ مي كرد.