همان گونه كه در بالا ذكر شد گاهي برخي از مرثيه سرايان و شاعران اهل بيت روي علاقه ي شديد به اين خاندان و تحت تأثير قرار گرفتن آن مصايب جانگداز از خود بي خود گشته و اشعاري را كه براستي مي توان گفت از اعماق جانشان تراوش مي كند نه از قلم و زبان مي سرايند، و شايد بدون توجه، آنها را به ائمه (ع) يا نزديكان ايشان نسبت مي دهند در صورتي كه آنها زبان حال است نه بيان مقال، زيرا هيچ اثري از آنها در احاديث و روايات نيست، ولي برخي مرثيه خوانان خيال مي كنند كه هر چه در اشعار و مراثي آمده حتما سندي و منبعي داشته كه آن شاعر بر طبق آن سروده، در صورتي كه همان گونه كه گفته شده اين گونه نيست، از اين رو انتظار مي رود حضرات محترم مرثيه خوانان و ذاكران حضرت اباعبدالله (ع) احتياط را مراعات كرده و هرگاه شعري يا مرثيه اي را كه اطميناني به صحت آن ندارند مي خوانند در وقت نقل به صورت زبانحال بخوانند كه خداي ناكرده گرفتار نشوند، و به جاي ثواب گناهي انجام ندهند.