پس از شهادت امام حسين (ع) هنگامي كه خاندان رسول خدا (ص) را به صورت اسارت به كوفه آوردند زينب دختر علي (ع) در بازار كوفه درباره ي آنها سخنراني ذيل را ايراد فرمود: «الحمد الله و الصلاة علي ابي محمد و آله الطيبين الاخيار، اما بعد يا اهل الكوفة يا اهل الختل و الغدر و الخذل ألا فلا رقأت الدمعة و لا هدأت الزفرة انما مثلكم كمثل التي نقضت غزلها من بعد قوة انكاثا تتخذون ايمانكم دخلا بينكم، هل فيكم الا الصلف و العجب و الشنف و الكذب و ملق الاماء و غمز الاعداء، او كمرعي علي دمنة او كقصة علي ملحودة، ألا بئس ما قدمت لكم انفسكم أن سخط الله عليكم و في العذاب أنتم خالدون...» يعني؛ سپاس و ستايش خاص خداست و درود بر پدرم محمد و بر خاندان پاك و برگزيده اش باد.

اي مردم كوفه! اي مردمان دغل پيشه و فريبكار و بي حميت و حيله گر! آيا مي گرييد؟ اشكتان خشك نشود، و ناله هاتان پايان نپذيرد! براستي كه حكايت شما حكايت آن زني است كه رشته ي خود را پس از اينكه محكم بافته بود (پنبه مي كرد و) باز مي نمود، شما سوگندهاتان را دستاويز فساد قرار داده ايد. شما چه داريد جز لاف زدن و فريب دادن، و دشمني و دروغ و همچون كنيزان چاپلوس و دشمنان سخن چين، يا همانند سبزه و گياهي كه بر فراز سرگين رويد، يا همچون نقره اي كه روي قبر را بدان اندود كرده باشند (ظاهري زيبا و فريبنده و باطني بدبو و گنديده داريد.) براستي كه بد توشه اي براي خود از پيش فرستاديد كه خشم خدا بر شما است و در عذاب الهي جاودانيد. [1] .

و نيز هنگامي كه حضرت سجاد (ع) براي مردم سخن گفت و مردم با گريه و فرياد آمادگي خود را براي استماع سخنان آن حضرت اعلام كردند، فرمود: «هيهات هيهات ايها الغدرة المكرة حيل بينكم و بين شهوات انفسكم، أتريدون ان تأتوا الي كما اتيتم الي آبائي من قبل، كلا و رب الراقصات فان الجرح لما يندمل من قتل ابي بالامس و اهل بيته معه...» [2] يعني؛ چه دور است اي مردم فريبكار مكار ديگر طبق دلخواه شما نخواهد


شد، آيا مي خواهيد همان را كه بر سر پدرانم پيش از اين آورديد بر من نيز آريد، نه به خدا سوگند كه هنوز زخم دل التيام نيافته از كشته شدن پدرم و خاندانش كه ديروز انجام شد.