مردم كوفه چند سال پس از واقعه ي جانگداز كربلا با زيد بن علي (ع) بيعت كردند و به او گفتند: «صد هزار شمشيرزن از مردم كوفه هستند كه حاضرند در راه تو شمشير بزنند» [1] و در دفتري كه نام بيعت كنندگان آن جناب نوشته شده بود نام پانزده هزار نفر بود كه براي ياري او نام نويسي كرده بودند ولي هنگامي كه زيد قيام كرد جز دويست و هيجده نفر كسي به ياري او نيامد. [2] .

و اين مطلب را داود بن علي و ديگران به او گوشزد كرده و گفتند: «اي عموزاده اينان تو را فريب دهند. آيا همين ها نيستند كه از تو عزيزتر، جدت علي بن ابيطالب (ع)، را خوار كرده و دست از ياريش برداشتند؟ و با فرزندش حسن (ع) آن كردند كه پس از بيعت با وي بر خيمه اش ريخته و رداء از دوشش كشيده و خيمه اش را غارت كردند؟ آيا همين ها نيستند كه جدت حسين بن علي (ع) را دعوت كردند و آن همه سوگند محكم خوردند كه او را ياري كنند، اما او را خوار كرده و دست از ياري او برداشتند تا آنجا كه او را به قتل رساندند.» [3] .

همچنين پيمان شكني آنها با عبدالله بن معاويه بن عبدالله بن جعفر و ديگران معروف است كه براي اطلاع بيشتر بايد به تاريخ مراجعه شود. [4] .

مردمان كوفه همواره در بي وفايي و تمرد از بزرگان خود معروف و ضرب المثل


بودند تا آنجا كه گفته اند: «أغدر من الكوفي» و «الكوفي لا يوفي» [5] و آن شاعر عرب درباره ي آنها گفته است:



و ما نكثوا من بيعة بعد بيعة

اذا ضمنوها اليوم خاسوا بها غدا



يعني بيعتها را يكي پس از ديگري شكستند، امروز بيعت مي كردند و فردا آن را مي شكستند.