عبيدالله بن زياد پس از شهادت مسلم و هاني دستور داد بدنهاي مطهرشان را وارونه در كناسه ي كوفه به دار آويختند و سرهاي مقدس آن دو را به شام و دربار اربابش يزيد بفرستند؛ و آنها را به همراه دو نفر به نامهاي هاني بن ابي حيه وادعي، و زبير بن اروح به نزد يزيد فرستاد، و نامه اي هم به او نوشت به اين مضمون: «مسلم بن عقيل در خانه ي هاني بن عروة پنهان شد و من با گماشتن جاسوسها و به كار بردن نيرنگ آن دو را به چنگ آورده و دستگير كردم و گردن زده و سرهاي ايشان را به همراه اين دو نفر به نزد تو فرستادم و دنباله ي داستان و تفصيل آن را مي تواني از آن دو بپرسي تا براي تو گزارش كنند.» [1] .


يزيد بن معاويه نيز همانگونه كه انتظار مي رفت پاسخ تشكرآميز و حاوي تقدير فراوان از اين جنايتي كه انجام داده بود براي او نوشت و در پايان آن نامه نوشت: «و قد بلغني ان الحسين بن علي قد عزم علي المسير الي العراق، فضع المراصد و المناظر، و احترس، و احبس علي الظن، و اكتب الي في كل يوم بما يتجدد لك من خير او شر...» [2] يعني؛ براي من خبر رسيده كه حسين بن علي تصميم سفر به عراق دارد، و تو بايد ديده بانها و جاسوسها را بگماري و كاملا مواظب اوضاع باشي، و مردم را به صرف اتهام و گمان به زندان افكني، و هر روز گزارش كارها را چه خير و چه شر براي من بنويسي.