ابن زياد پانصد نفر از مردم بصره را نيز كه برخي از آنها در كوفه داراي عشيره و فاميل بودند به همراه خود برداشته و به سرعت به سوي كوفه حركت كرد. ميان اين افراد كساني چون عبدالله بن حارث بن نوفل و مسلم بن عمرو باهلي و شريك بن اعور بود و اين شريك از ارادتمندان خاندان رسول خدا (ص) و اميرالمؤمنين (ع) بود، و با معاويه نيز مناظراتي در اين باره داشته است كه به گفته ي برخي مصاحبت با عبيدالله بن زياد را نيز به اين خاطر پذيرفته بود كه بتواند اخبار او و بصره را به امام حسين (ع) برساند و از اين راه كمكي به آن حضرت و قيام مقدس او بنمايد. و عبيدالله بن زياد نيز او را به خاطر سيادتي كه در ميان قوم و قبيله اش داشت احترام مي كرد.

به هر صورت عبيدالله با همراهان خود حركت كرد و به سرعت راه مي پيمود، به طوري كه اگر كسي از همراهان او نيز از راه رفتن بازمي ماند يا بيمار مي شد به پاي آنها درنگ نمي كرد و آنها را به حال خود رها مي كرد و همچنان شتابانه به راه خود ادامه مي داد.

و همه اين سرعت و شتاب به خاطر آن بود كه مي خواست قبل از آنكه امام (ع) وارد كوفه شود و فرمانروايي آن شهر را در دست گيرد او خود را به كوفه رسانده و جلوي ورود آن حضرت را به كوفه بگيرد. برخي از همراهان او نيز مانند شريك بن اعور روي همان ارادت قلبي نسبت به امام حسين (ع) و حكومت آن حضرت از رفتن كندي ورزيده يا خود را به بيماري مي زدند تا رفتن او را به تأخير انداخته بلكه شايد امام (ع) قبل از او به كوفه برسد، و از اين رو مي نويسند عبدالله بن حارث و شريك بن اعور و غلامش مهران در راه بيمار شدند و از راه رفتن بازماندند ولي ابن زياد آنها را رها كرده و به


به راه خود ادامه داد، و همچنان رفت تا به نزديكي كوفه رسيد و تصميم گرفت از راه نجف وارد كوفه شود.