با اينكه اكثريت مردم كوفه از شيعيان اميرالمؤمنين (ع) و علاقه مندان به خاندان آن حضرت بودند، و اگر چه برخي از آنها نيز مردمي بزدل و ترسو بودند و در هنگامه ي نبرد و مواجه شدن با دشمنان ميدان را رها كرده و مي گريختند، ولي با اين حال گروهي نيز بودند كه در كوفه زندگي مي كردند و از هواداران بني اميه و مخالفان خاندان رسول خدا (ص) و حكومت آنان بودند. و گاهي هم منافقانه عمل مي كردند يعني در ظاهر ادعاي شيعه گري اميرالمؤمنين را داشتند و در باطن با بني اميه و هواداران ايشان رابطه و رفت و آمد داشته و علني يا مخفيانه براي ايشان جاسوسي و خبرچيني مي كردند، كه از آن جمله همين عبدالله حضرمي است كه پس از ماجراي فوق سخت به تكاپو افتاد و نامه اي به يزيد نوشت به اين مضمون: «بدان كه مسلم بن عقيل به كوفه آمده و شيعيان براي خلافت حسين بن علي (ع) با او بيعت كرده اند. پس اگر كوفه را مي خواهي مرد نيرومندي را بفرست كه فرمان تو را به انجام رساند؛ و مانند خودت درباره ي دشمنت رفتار


نمايد. زيرا نعمان بن بشير مرد ناتواني است يا خود را به ناتواني مي زند. در غير اين صورت كوفه از دست تو خواهد رفت.»

و از جمله اين افراد عمارة بن عقبه و عمر بن سعد بن ابي وقاص بودند كه آنها نيز نامه هايي به اين مضمون به يزيد نوشته و به شام فرستادند.