شيخ صدوق (ره) در كتاب امالي خود به سندش از جابر بن عبدالله انصاري روايت كرد كه سه روز قبل از رحلت رسول خدا (ص) از آن حضرت شنيدم كه علي (ع) را مخاطب ساخت و به او چنين فرمود: «سلام الله عليك أبا الريحانتين، أوصيك بريحانتي من


الدنيا، فعن قليل ينهد ركناك و الله خليفتي عليك» يعني؛ درود خدا بر تو اي پدر دو ريحانه (گل خوشبوي) من [1] ، تو را به اين دو ريحانه ي من از دنيا سفارش مي كنم كه به زودي دو ركن و اساس زندگي تو شكسته خواهد شد و خداوند پس از من نگهبان تو است.

دنباله ي حديث چنين است: «فلما قبض رسول الله (ص) قال علي (ع): هذا أحد ركني الذي قال رسول الله (ص)، فلما ماتت فاطمة (س) قال علي (ع) هذا الثاني الذي قال لي رسول الله (ص) يعني؛ هنگامي كه رسول خدا (ص) از دنيا رفت، علي (ع) فرمود: اين يكي از دو ركن و پايه اي بود كه رسول خدا (ص) فرمود، و چون فاطمه (س) از دنيا رفت، علي (ع) فرمود و اين هم ركن دومي بود كه رسول خدا (ص) فرموده بود. [2] .

و در بخش سوم از كتاب زندگاني امام حسن (ع) عين همين حديث را از كتابهاي اهل سنت از جابر بن عبدالله نقل كرده ايم. [3] همچنين در بخش دوم، در ضمن روايات علاقه ي رسول خدا (ص) به امام حسين (ع)، داستان آمدن آن حضرت در كنار بستر رسول خدا (ص) و چسباندن رسول خدا (ص) او را به سينه ي خود و سخنان او را از زبان ابن عباس نقل كرديم.همچنين از كتاب مقتل الحسين خوارزمي روايت شده كه هنگام رحلت رسول خدا (ص) حسنين آمده و خود را روي سينه ي رسول خدا (ص) انداخته و گريه مي كردند.

اميرالمؤمنين (ع) خواست آن دو را از روي سينه ي آن حضرت دور كند، رسول خدا (ص) فرمود: «دعهما يتمتعان مني و أتمتع منهما فستصيبهما بعدي أثرة...» يعني؛ اين دو را واگذار تا از من بهره گيرند و من نيز از آن دو بهره گيرم كه پس از من به آن دو ناگواريها خواهد رسيد...

آن گاه به اطرافيان و عيادت كنندگاني كه اطراف او بودند رو كرد و فرمود: «قد خلفت فيكم كتاب الله و عترتي و أهل بيتي، فلمضيع لكتاب الله كالمضيع لسنتي، و المضيع لسنتي كالمضيع لعترتي، انهما لن يفترقا حتي يردا علي الحوض...» [4] يعني؛ براستي كه من ميان شما از خود به يادگار مي گذارم كتاب خدا و عترتم (خاندانم) را، پس هر كس كتاب خدا را ضايع سازد، چنان است كه سنت مرا ضايع كرده است و هر كس كه سنت مرا ضايع


سازد، چنان است كه عترت مرا ضايع كرده است، براستي كه اين دو از يكديگر جدا نشوند تا در كنار حوض بر من درآيند.