در نامه هايي كه شيعيان و مسلمانان كوفه خدمت امام حسين (ع) ارسال كردند نيز نكات قابل توجّهي وجود دارد. محتواي نامه ها نشان مي دهد مردم كوفه نيز از فساد و تباهي دستگاه اموي بي اطّلاع نبوده اند. به عنوان نمونه در نامه سليمان بن صرد و مسيب بن نجبه و حبيب بن مظاهر و عدّه اي از مؤمنان و مسلمانان به امام (ع) چنين آمده است: «... حمد و سپاس خدايي را كه دشمن عنود تو را در هم كوبيد، دشمني كه بر اين امّت مسلّط گرديد و فييء آن را غصب نمود و بدون رضايتش بر آن امارت يافت. سپس نيكانشان را كشت و بدان آن را باقي گذارد و بيت المال را ثروتي براي ستمگران و زراندوزان قرار داد.

همانا براي ما امام و پيشوايي نيست؛ به سوي ما بيا تا شايد خدا ما را گرد تو در راه حق جمع كند، نعمان بن بشير در قصر حكومتي است. و ما در جمعه ها با او نماز نمي گزاريم و روز عيد نزد او نمي رويم...» [1] .

و هنگامي كه مسلم به كوفه رسيد هيجده هزار نفر با او بيعت كردند. و اين مردم صدها نامه به امام حسين (ع) نوشته بودند. و وضعيت عراق و جنايات امويان را بيان كرده بودند. گرچه در اثر رعب و وحشتي كه عبيدالله بن زياد در كوفه ايجاد كرد، آنان سفير امام (ع) را تنها گذاردند و نسبت به حضرت (ع) بي وفايي كردند امّا به تعبير فرزدق دل هاي امّت با امام حسين (ع) بود.

«و از كساني كه در روز عاشورا به جنگ امام حسين (ع) آمدند كمتر كسي يافت مي شد كه به حقانيت جنگ ايمان داشته باشد و بيشتر با تطميع و زور سرنيزه به ميدان آمده بودند. و اگر آن تطميع ها و تهديدها از آن مردم برداشته مي شد معلوم نبود چند نفر با ابن زياد باقي مي ماندند.» [2] .

اين نگرش منفي مردم به خاندان اموي، آسيب پذيري آنان را بالا برده بود و اين جهت در علّت غايي و رسيدن امام حسين (ع) به هدف مقدسّش مؤثر بوده است. و به همين دليل مي توان شخصيت منفي بني اميّه را از علل و زمينه هاي قيام مقدس امام حسين (ع) شمرد.

الحمد لله رب العالمين.