از شخصيت هايي كه در نهضت حسيني حضور داشتند و از موقعيت علمي و اجتماعي خوبي بهره مند بودند بُرير بن خضير است. وي مردي عابد، شجاع و زاهد و از اصحاب اميرالمؤمنين (ع) بود. او همچنين معلّم و قاري قرآن و از شيوخ آنان محسوب مي شد. [1] .

او در روز عاشورا به خاطر صراحت لهجه و آگاهي اش، از طرف امام (ع) مأموريت يافت با كوفيان سخن بگويد. او خطاب به مردم كوفه گفت:

... واي بر شما كه اهل بيت پيغمبر خود را با اصرار به عراق دعوت كرديد به گمان اينكه جان نثاران آنان خواهيد بود.!

و آنگاه كه در روز امتحان رسيد، از ياري آنان باز ايستاديد و آب فرات را بر روي آنان بستيد، بعد از رسول خدا (ص)، با فرزندانش چه بد رفتار كرديد!...

آنان در جواب گفتند: ما نمي دانيم چه مي گويي اي «برير». پس او گفت: خدا را شكر كه شما را به خوبي شناختم. خدايا از كارهاي زشت اين مردم بيزارم. [2] .

و پاسخ وي به يزيد بن معقل نيز بيانگر آگاهي و اعتقاد راسخ اوست. او گفت: اعتقاد من اين است كه عثمان بن عفّان بر نفس خود ظلم كرد و معاويه گمراه بود و گمراه كننده و علي بن ابي طالب (ع) امام بر حق و پيشواي هدايت بود. [3] .

سخنان بُرير در آخرين لحظات نيز بيانگر روح بلند اوست. او به امام (ع) عرض كرد: به خدا سوگند اي فرزند رسول خدا (ص)! خداوند بر ما به وجود تو منّت گذاشت كه توفيق جهاد در محضرت را به ما عطا كرد كه در راه تو قطعه قطعه شده و به توفيق شفاعت جدّت نائل شويم. [4] .

او همچنين گفت: «سوگند به خدا! قوم من مي دانند كه من نه در جواني و نه در پيري اهل مزاح و شوخي نبودم اما اينك شوخي مي كنم چون تا بهشت فاصله اي نمانده است.» [5] .