قيس از محبّين اهل بيت (ع) بود. او مردي شجاع، با تدبير و فعّال بود در بين مسلمانان جايگاه خاصّي داشت؛ لذا به عنوان نماينده مردم كوفه به محضر امام حسين (ع) در مكّه رسيد. [1] .

او هنگام بازگشت از مكّه، توسّط مأموران ابن زياد دستگير شد. امّا نامه اي كه به همراه داشت معدوم كرد، تا شيعيان ديگر آسيب نبينند.

ابن زياد از او خواست بر منبر رود و حسين (ع) را دشنام دهد. امّا او بر منبر رفت و فضايل حضرت (ع) را بيان نمود و عبيدالله و پدرش را لعنت كرد! ابن زياد نيز دستور داد او را از بالاي قصر پايين انداختند. [2] .

وقتي خبر شهادت قيس به امام حسين (ع) رسيد، حضرت گريه كرد و فرمود: «خداوندا براي ما و شيعيان ما جايگاهي نيكو قرار بده و از راه مرحمت، ما و آنان را در يك مكان جمع فرما.» [3] .

شهادت اين بزرگوار به آن طرز فجيع، علاوه بر اينكه خباثت يزيديان را نمايان مي كرد. گواه حقانيّت نهضت حسيني نيز بود شهادت او دل هاي بسياري را متأثر كرد زيرا قيس ‍ نماينده مردم كوفه و سفير آنان بود و حامل پيام سالار شهيدان (ع) براي آنان بود.