يكي ديگر از اصحاب با وفاي امام حسين (ع) مسلم بن عوسجه بود. او از اصحاب پيامبر (ص) و علي (ع) و امام حسن (ع) بود و از موقعيت سياسي و اجتماعي خوبي بهره مند بود.

او در جنگ هاي صدر اسلام شجاعت و دلاوري خوبي از خود نشان داده بود. [1] و از قُرّا و عُبّاد محسوب مي شد [2] و از كساني بود، كه در كوفه براي مسلم بن عقيل هوادار و امكانات فراهم مي كرد.

او در شب عاشورا، پس از فرمايشات امام (ع) كه اصحاب را بين رفتن و ماندن مخيّر نمود، از اولين كساني بود كه اظهار وفاداري كرد و گفت: سوگند مي خورم كه از تو جدا نمي شوم و تا شمشير و نيزه به دستم هست با آنان مي جنگم. و اگر سلاحي نداشتم با سنگ با آنان نبرد مي كنم تا در راه تو به شهادت برسم. [3] .

مسلم بن عوسجه در حال جان دادن نيز به حبيب بن مظاهر سفارش مي كرد حسين (ع) را تنها نگذاريد.

امام حسين (ع) در لحظات آخر عمر مسلم بن عوسجه به بالين او رسيد و از خدا براي او طلب رحمت و مغفرت كرد و با قرائت آيه «فَمِنْهُمْ مَنْ قَضي نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ» [4] او را از مؤمنيني شمرد كه به عهد و پيمان خويش وفا كردند.

شركت شخصيتي چون مسلم بن عوسجه با آن سابقه درخشان در سپاه امام (ع) اهميّت وافر داشت. درود و رضوان الهي بر او و بر مولايش ابا عبدالله الحسين (ع) باد.