قبل از اينكه در مورد شخصيت معنوي و اجتماعي امام زين العابدين و زينب كبري پيام آوران كربلا مطالبي را متذكّر شويم، يادآوري يك نكته را ضروري مي دانيم، و آن اينكه وجود آن دو بزرگوار در نهضت حسيني از زمينه سازان و عوامل مؤثر در شكل گيري نهضت به حساب مي آيند.

زيرا حضور آنان علاوه بر اينكه پشتوانه ديني و مشروعيت قيام را تقويت مي كرد در تحقق هدف نهضت كه همانا حفظ اسلام و نجات مسلمانان از ظلم و ستم بني اميّه بود نقش اساسي داشت و امام حسين (ع) يقيناً در آغاز حركت به اين نكته توجّه داشت به همين جهت اهل بيت خودش را به همراه برد.

اساساً علّت غايي و توجّه به نتيجه در هر كاري، گرچه از نظر تحقق خارجي جايگاهش ‍ بعد از عمل است؛ امّا از نظر رتبي قبل از عمل قرار دارد. به عبارت ديگر، هدف گذاري جايگاهش از نظر زماني مقدّم بر عمل است گرچه ظرف تحقّقش بعد از عمل مي باشد.

ارزش كار پيام آوران عاشورا به هيچ رو كمتر از نقش جانبازان و شهداء آن نبود؛ زيرا اگر آنان به رسالت خويش عمل نمي كردند و در كوفه و شام ماهيت نهضت و پديدآورندگان آن را بيان نمي كردند، معلوم نبود قيام حسيني تا اين حدّ در جهان اسلام تأثير گذار باشد.

لذا شايسته است در مورد اين دو شخصيت بزرگوار علوي نيز به اختصار مطالبي ذكر شود.