حضرت مسلم (ع) از شجاعت بسيار بالايي برخوردار بود. لذا به تنهايي عازم كوفه گشت و مسير پرمخاطره مكّه تا كوفه را با صلابت طي كرد.

و آنگاه كه دژخيمان ابن زياد براي دستگيري او به منزل «طوعه» حمله كردند. او به تنهايي با خيل دشمن به نبرد پرداخت و بسياري از آنان را به درك واصل كرد. [1] .

مسعودي مي نويسد: «مسلم در حالي كه شمشيرش را از غلاف كشيده بود و مي جنگيد اين رجز را مي خواند:



اَقْسِم لا اُقْتَلُ اِلاّ حُرّاً

وَ اِنْ رَأيتُ الْمَوتَ شيئاً مُرّاً



كُلُّ امْرِءٍ يَوْماً فلاقٍ شَرّاً

اَخافُ اَن اُكْذَبَ اَوْ اُغَرَّا [2] .



شيخ مفيد (ره) پس از نقل جريان فوق مي نويسد: «مسلم از زيادي كارزار و سنگ هاي بسياري كه بر بدنش وارد آمده بود، از جنگ درمانده شده و از كار افتاد و پشت به ديوار خانه «طوعه» داد. ابن اشعث با استفاده از نيرنگ و فريب او را دستگير نمود و به دارالاماره برد.» [3] .

مسلم شجاعانه از آرمانش دفاع كرد و در روز عرفه در غربت و به شكل فجيعي به دست ابن زياد به شهادت رسيد؛ درود و رضوان الهي بر او و بر مولايش اباعبدالله الحسين (ع).