آنچه از عفو و گذشت و حلم و بردباري سيّدالشهدا (ع) بيان شد، مربوط به امور شخصي آن بزرگوار و براي تربيت افراد انجام پذيرفته است؛ امّا نسبت به ضايع شدن حقوق الهي و حقوق مسلمانان هرگز مدارا و حلم را روا نمي دانستند و نهضت خونين حسيني برجسته ترين جلوه غيرت ديني «خشم مقدّس» است، چه اينكه اين امر راز عظمت مسلمانان و بقاي اسلام مي باشد.

چنانكه پيامبر خاتم (ص) و اصحابش از طرف خداي تعالي به اين صفت معرّفي شده اند:

«مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّهِ وَالَّذينَ مَعَهُ اَشِدّأُ عَلَي الْكُفّارِ رُحَمأُ بَيْنَهُمْ» [1] .

محمّد (ص) فرستاده خداست و كساني كه با او هستند در برابر كفّار سخت گير و در ميان خود رحيم و مهربانند.

چنانكه خداي متعال كه ارحم الراحمين است در مورد كساني كه كافرند و يا هتّاكي را به اوج مي رسانند، اَشَدُّ الْمُعاقبين است.

امام حسين (ع) در قول و عمل بيان كرد كه «دين اسلام» گوهر بي همتايي است كه اگر به خطر افتد جان و مال را بايد فدايش كرد و در اين راه از هيچ كوششي دريغ نكرد؛ و با احدي سازش ننمود زيرا انسانيت انسان در پرتو دين تحقق مي يابد وانسان در پرتو دين تحقق مي يابد و انسان بي دين از چهارپايان پست تر است، «اِنْ هُمْ اِلاّ كَالاَْنْعامِ بَلْ هُمْ اَضَلّ سَبيلاً»فرقان (25)، آيه 44. آنان فقط همچون چارپايانند بلكه گمراهترند. [2] .

براي سرور آزادگان جهان حسين (ع) تعطيلي حدود الهي بقدري سنگين بود كه فرمود:

آيا نمي بينيد به حق عمل نمي شود و از باطل اجتناب نمي گردد؟ در چنين محيطي انسان مؤمن مرگ را بر زندگي ترجيح مي دهد. [3] .

و زبان حال حضرت (ع) اين بود: اگر دين جدّم رسول الله (ص) باقي نمي ماند مگر با كشته شدن من اي شمشيرها مرا دريابيد.

وجود غيرت ديني «خشم مقدس» در ابا عبدالله الحسين (ع) يكي از عوامل و زمينه هاي شخصيتي قيام عاشورا است.