يكي ديگر از مظاهر توحيد و عرفان اباعبدالله الحسين (ع)، عبادت هاي خاشعانه وخاضعانه او به درگاه حضرت احديّت است.

طبق نقل بسياري از مورّخين، امام حسين (ع)، بيست و پنج بار پياده به حجّ مشرّف شد. [1] .

مناجات ها و ادعيه متعدّدي كه از آن حضرت (ع) نقل شده است نيز بيانگر عبوديت و اخلاص فوق العاده اش نسبت به پروردگار عالم مي باشد.

اساساً قيام امام حسين (ع) براي حيات بخشيدن به فرائض و واجبات الهي و عبوديت خداي متعال بود. به همين جهت شب عاشورا از دشمن مهلت خواست تا به عبادت بپردازد.

و عبدالله بن عاصم از ضحّاك بن عبدالله مشرقي نقل مي كند كه حسين (ع) و يارانش تمام شب را به نماز و استغفار و دعا و زاري به درگاه حق گذراندند.» [2] .

همچنين نماز ظهر عاشوراي امام حسين (ع) جلوه ديگري از عبوديت و عشق آن حضرت (ع) به عبادت و بندگي خداي متعال است.

به دليل همين جلوه هاي اخلاص و بندگي امام حسين (ع) است كه در زيارتش ‍ مي گوييم:

«اَشْهَدُ اَنَّكَ قَدْ اَقَمْتَ الصَّلاةَ وَ اتَيْتَ الزَّكاةَ وَ اَمَرْتَ بِالْمَعْروفِ و نَهَيْتَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ تَلَوْتَ الْكِتابَ حَقَّ تِلاوَتِهِ وَ جاهَدْتَ فِي اللّهِ حَقَّ جِهادِهِ.» [3] .

ابن زبير گفت: «سوگند به خدا كشتند كسي را كه شب زنده داري او طولاني و روزه اش بسيار بود.» [4] .