در بخش نخست درباره جايگاه خانوادگي امام حسين (ع) مباحثي مطرح شد. و اجمالاً روشن شد كه آن حضرت (ع) در برجسته ترين خانواده از نظر اخلاقي، ديني و اجتماعي چشم به جهان گشود، و در دامن منزّه ترين افراد رشد كرد.

و در بخش دوّم، به جايگاه مذهبي و ديني آن بزرگوار پرداختيم و گفتيم حسين بن علي (ع) تا هفت سالگي تحت تربيت اشرف مخلوقات عالم حضرت محمد (ص) و پس ‍ از رحلت آن بزرگوار از توجّهات خاصّه اميرالموحّدين علي بن ابي طالب (ع) و فاطمه زهرا (س)، برترين شخصيّت هاي عالم امكان، بهره مند بود. و از نظر مذهبي، شخصيتي داشت كه محبوب خدا و رسولش بود، تا جايي كه پيامبر (ص) فرمود: «حُسَينٌ منّي وَ اَنَا مِنْ حُسَيْنٍ» [1] و با اين جمله از ارتباط معنوي و يگانگي و توافق فكري كامل خويش با امام حسين (ع) خبر داد. و پس از شهادت امام حسن (ع) به عنوان جانشين پيامبر (ص) و امام انس و جنّ مطرح گرديد. و هر يك از اينها (شخصيت خانوادگي و مذهبي) در ساختن شخصيت ممتاز امام حسين (ع) و نهايتاً در پيدايش عاشورا مؤثر بوده اند.

در اين بخش درباره خصوصيات فردي امام حسين (ع) كه از سويي محصول آن شجره طيّبه و تربيت خانوادگي است و از سوي ديگر زمينه ساز شخصيت مذهبي و اجتماعي است، سخن مي گوييم و نقش آنها در پيدايش و برآيند حادثه عاشورا در جامعه اسلامي را تبيين مي كنيم.