پيامبر (ص) فرمود:

«اِنَّ مَثَلَ اَهْلَ بَيْتي في اُمَّتي كَمثلِ سَفينةِ نوحٍ مَنْ رَكِبَها نَجي وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْها غَرِقَ» [1] .

اهل بيت من در ميان امّتم چون كشتي نوحند كه هر كس به آن كشتي درآمد، نجات يافت و آن كسي كه به آن پناه نبُرد غرق شد.

در ادبيّات زبان عرب و نيز در فرهنگ و ادب اسلامي، كشتي، به عنوان سمبل نجات در غرقاب ها و در برابر امواج خروشان فتنه ها به كار رفته است.

با توجّه به مفاد اين حديث، مي توان نتيجه گرفت كه تنها راه نجاتي كه مصون از خطا است راه اهل بيت (ع) مي باشد. و پيروي از هر پيشوا و امام ديگري سرانجامي جز گمراهي ندارد.

اين روايت در ميان محدّثين از شهرت خاصي برخوردار است به نحوي كه مؤلف «عبقات الانوار» از بيش از نود عالم سنّي آن را نقل كرده است. [2] .