رسول خدا (ص) بارها، به ويژه در اواخر عمر خود، فرمود:

«اِنّي تارِكٌ فيكُمُ الثَّقَلين: كِتابَ اللّهِ وَ عِتْرَتي اَهْلَ بيتي ما اِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِما لَنْ تَضِلُّوا اَبَداً وَ اِنَّهُما لَنْ يَفْتَرِقا حَتّي يَرِدا عَلَيَّ الْحَوْض» [1] .

من در ميان شما دو ميراث بزرگ و گرانبها (امانت) مي گذارم: يكي كتاب خداوند و ديگري عترت و اهل بيتم مي باشد؛ شما تا به اين دو تمسك جوييد، هرگز گمراه نخواهيد شد و آن دو هيچ گاه از يكديگر جدا نمي شوند تا در قيامت به من برسند.

مفاد اين روايت اين است كه تمسّك به قرآن بدون اهل بيت (ع) و يا تمسّك به اهل بيت (ع) بدون قرآن هر دو گمراهي و انحراف از مسير حق و صراط مستقيم الهي است و تنها راه رستگاري تمسّك به كتاب خدا و اهل بيت (ع) مي باشد.

اساساً در اعتقاد صحيح، قرآن و اهل بيت (ع) انفكاك پذير نيستند. از اين روست كه پيروان واقعي اهل بيت (ع) يعني شيعيان اثني عشري عاشق قرآن و مأنوس با آن هستند. بلكه بالاتر از آن، آموزگاران و مشعل داران هدايت قرآني مي باشند.

اين روايت از نظر سند متواتر است. [2] انديشمند شيعه جناب مير حامد حسين، در كتاب عبقات الانوار، اين حديث شريف را از حدود دويست نفر از علماي اهل تسنّن نقل كرده است. [3] .