از آنچه گذشت روشن شد كه امام حسين (ع) متعلق به خاندان بزرگ بني هاشم بود كه قبل از اسلام نيز از برجسته ترين طايفه هاي حجاز محسوب مي شدند كه خدمتگزار زايران خانه خدا و افراد نيازمند بودند. و هر كس كه به نوعي با مكّه ارتباط داشت از كمك هاي آنها بهره مند و به عظمت آنها واقف بود.

پس از اينكه حضرت محمّد (ص) از اين خاندان به رسالت الهي مبعوث شد، شرف و عظمت اين خاندان چند برابر گرديد. آنان مورد تكريم و احترام خداي متعال و بندگان صالح او قرار گرفتند.

امام حسين (ع) به خاطر بهره مندي از اين شرافت نسبي، از طرفي داراي موقعيت ممتاز فردي و اجتماعي بود و از طرف ديگر مسؤوليت بيشتري را در قبال اسلام و مسلمانان احساس مي كرد. و بيعت با شخص فاسدي چون يزيد را هرگز بر خود نمي پسنديد و نهي از منكر و قيام بر ضد وي را لازم مي شمرد و آن را مؤثر مي دانست. زيرا قيام سبط پيامبر (ص) بر ضد دستگاه جبّار اموي ها، ماهيّت ضد ديني حكومت آنان را براي مردم آشكار مي كرد. به عبارت ديگر هر كس ديگري جز امام حسين (ع)، اگر عليه يزيد قيام مي كرد و كشته هم مي شد، يقيناً به اين اندازه در جلوگيري از انحطاط مسلمانان و عزّت بخشي به اسلام و مسلمين مؤثر نبود.

بنابراين جايگاه نسبي و خانوادگي امام حسين (ع) يكي از عوامل مؤثر در شخصيّت حسيني است. و شخصيّت حسيني يكي از عناصر اصلي قيام خونين عاشورا مي باشد.