در سال 121 هجري، زيد بن علي بن حسين (ع) در كوفه آماده قيام بود و در سال 122 هجري هم قيام كرد. اين قيام به وسيله ارتش اموي كه در عراق به سر مي بردند، در نطفه خفه شد.

شعار طرفداران زيد اين بود: اي مردم كوفه، از ذلت و خواري به عزت و دين و دنيا در آييد» [1] .

پيداست كه دعوت به قيام با استقبال گسترده اي از سوي توده هاي مسلمان در شهرهاي بسياري از سرزمين اسلام روبه رو شد. مردم كوفه، بصره، واسط، موصل، خراسان، ري و جرجان با زيد بيعت كرده بودند. طبيعي بود كه قيام زيد اگر اشكار زماني نداشت با پيروزي مواجه مي شد. اموري زيد را واداشت تا قبل از زمان مشخص شده بين او و مردم شهرها، قيام را اعلان نمايد [2] .

به واسطه ي اين قيام، نظام انقلابي دائمي شكل گرفت كه هميشه آماده ي شركت در عمل انقلابي عليه قدرت بوده است. طرفداران زيد معتقد بودند كه امامي كه اطاعت از او


واجب است، هر قيام كننده اي است كه به وسيله ي شمشير از دين عليه ستمگران دفاع مي كند

ولهاوزن مي گويد:

«اگر قيام و اعتراض زيد دردناكانه پايان يافت، اما مهم است؛ چون قيامهاي مردمي كه بعد از او به وجود آمدند و به سقوط حكومت شام منجر شدند، در رابطه با اين قيام بودند. ابو مسلم هم بعد از وفات يحيي به زودي به انتقام جويي او بر آمد و قاتلانش را كشت». [3] .

اين امر به وضوح تأثير قيام امام حسين (ع) در تغذيه روح انقلابي را نشان مي دهد. قيام زيد تنها بارقه اي از قيام جدش دركربلا بوده است.