يكي ديگر از سياست هاي اصولي در زندگي ائمه عليهم السلام، مقاومت در مقابل ستمگران و جنايتكاران و افشاندن بذر آزادگي در جان توده امت اسلامي بوده است. گواه اين مطلب حركت هاي نظامي و غير نظامي ائمه عليهم السلام و رهبري جنبش هاي آزادي بخش مي باشد كه تحت سرپرستي آنان انجام گرفته است. شهادت مظلومانه همه ائمه عليهم السلام نيز در همين راستا بوده است. [1] .

علي عليه السلام فرمود:


«كونا للظالم خصما و للمظلوم عونا» [2] .

دشمن ظالم و ياور مظلوم باشيد.

گاهي پيشوايان معصوم عليهم السلام ظلم و انحراف را به قدري شديد مي دانستند كه لازم مي ديدند آشكارا به ميدان بيايند و با خلفاي جور درگير شوند و تمام هستي خويش را فدا نمايند تا مردم را از جهالت و ظلم نجات دهند. حركت سالار شهيدان، حسين بن علي عليه السلام از اين نوع است.

و گاهي مبارزه به صورت رو در رو نبوده بلكه به شكل مبارزه منفي انجام گرفته است. زيرا:

1- جامعه از نابودي و زوال نهايي حفظ شود و به عبارت ديگر هدف ائمه عليهم السلام حفظ كورسويي بوده كه از نور حق بر جا مانده بود. شعاعي كه تنها در وجود خود آنها و دوستداران و پايگاه هاي مردمي آنها جلوه اي داشت. مبارزه منفي امام حسن عليه السلام و صلح او با معاويه از اين قبيل مي باشد.

2- مبارزه ي منفي را تلاشي مي دانستند براي پي ريزي بناي جامعه ي بيدار و آگاه اسلامي و بالا بردن سطح ايمان در افراد آن، و در نتيجه آماده سازي زمينه ي مناسب براي خلافت حقه و پياده ساختن رهبري الهي كه خود لايق آن بودند.

اين همان علت اصلي مبارزه ي منفي بسياري از ائمه ي عليهم السلام در برابر قدرت هاي حاكم مي باشد.

بنابراين همه ائمه عليهم السلام در برابر ظلم و ستم طاغوت هاي زمان خويش ايستاده اند لكن شيوه آنان، با توجه به مقتضيات و شرايط زمان متفاوت بوده و هدف اصلي مبارزه، حفظ مكتب اسلام از بدعت ها و انحرافات، و نجات مؤمنان و جامعه اسلامي از ستم ستمكاران بوده است.