خليفه سوم در نقض احكام الهي و تبعيضات نژادي و قومي بقدري افراط كرد كه مسلمانان از مناطق مختلف به مدينه آمدند و عليه عثمان و واليان و استانداران فاسد او


تظاهرات و اعتراض كردند. او به جاي اينكه در حل معضلات اجتماعي و گرفتاري مردم تلاش كند به آنها اهانت نموده و در قبال درخواست هاي آنها سياست خشونت آميزي در پيش گرفت. طبري مي نويسد: «عبدالله بن عامر به عثمان گفت: به نظر من راه علاج اين است كه شورشيان را به جهاد بفرستي و به ميدان هاي جنگ اعزام كني تا سرگرم جنگ شوند.

به دنبال اين پيشنهاد عثمان حكام شهرها را به محل مأموريت خود برگرداند و دستور داد نسبت به شورشيان سخت بگيرند و آنها را به اردوگاه هاي جنگ روانه كنند و مقرري و حقوق شورشيان را قطع نمايند. [1] .

اين اقدامات خشونت آميز آتش انقلاب را شعله ورتر ساخت و انقلابيون از مصر، بصره و كوفه به مدينه آمدند و خانه عثمان را محاصره كردند و تلاش علويون نيز براي نجات خليفه سودي نبخشيد. و سرانجام انقلابيون عثمان را كشتند. او كشته سياست هاي غير اسلامي خود و خيانت هاي اطرافيانش گرديد. [2] .