پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله به امر پروردگار عالم كه فرمود:«و انذر عشيرتك الاقربين» [1] دعوت علني را از خويشان خود آغاز نمود و پس از ابلاغ رسالت، به آنها فرمود:

«فايكم يوازرني علي هذا الامر علي ان يكون اخي و وصيي و خليفتي فيكم».

كيست از شما كه مرا در انجام اين رسالت ياري دهد تا برادر من و وصي و خليفه ي من در ميان شما باشد؟

از آن ميان، علي عليه السلام برخاست و گفت: من، يا رسول الله. پيامبر صلي الله عليه و آله سخن خويش را تكرار فرمود: دوباره علي عليه السلام گفت: من، يا رسول الله. آنگاه پيامبر صلي الله عليه و آله فرمود:

«هذا اخي و وصيي و خليفتي فيكم»

اين (علي) برادر و وصي و خليفه من در ميان شماست. [2] .

اين حديث چنان كه از نظر سند متواتر است از نظر دلالت نيز واضح و آشكار مي باشد؛ كلمه «وصي و خليفه» روشن ترين بيان در امامت و خلافت بلافصل علي عليه السلام است.

در كتابهاي معتبر و مشهور شيعه و سني عناويني كه دال بر ولايت و امامت علي بن ابي طالب عليه السلام مي باشد فراوان است. و قابل انكار نيست.

با توجه به اين آيات و روايات مي گوييم كنار گذاشتن علي عليه السلام از خلافت چيزي جز مخالفت با كتاب خدا و سنت رسول خدا صلي الله عليه و آله نبود. اما از آنجا كه «حب الشي ء يعمي و يصم» حب جاه و مقام، اهل سقيفه را از ديدن حق محروم ساخت؛ و رادمرد تاريخ، اعلم و افضل مردم علي بن ابي طالب عليه السلام را از صحنه رهبري حذف نمود.