در عصر جاهلي مردم مال و فرزند را مايه ي فخر، عامل تقرب انسان به خدا و ابزار به بردگي كشيدن ديگران مي دانستند اسلام با اين طرز تلقي، مخالفت كرد و مال و فرزند را تنها به عنوان دو وسيله ي آزمايش انسان، مورد توجه قرار داد؛ و كساني كه آن را هدف اصيل زندگي خود مي دانستند را نكوهش و مذمت كرد.

قرآن كريم در اين باره مي فرمايد:«و ما اموالكم و لا اولادكم بالتي تقربكم عندنا زلفي» [1] .

اموال و فرزندان شما، مايه ي قرب و منزلت شما نزد ما نمي شود.

«و اعلموا انما اموالكم و اولادكم فتنة و ان الله عنده اجر عظيم» [2] .

و بدانيد كه اموال و فرزندان شما وسيله ي امتحان شمايند؛ و (براي كساني كه از عهده امتحان برآيند) پاداش عظيمي نزد خداست.

قرآن همه نعمت هاي دنيا را وسيله ي آزمايش مي داند:

«انا جعلنا ما علي الارض زينة لها لنبلوهم ايهم احسن عملا» [3] .

ما آنچه روي زمين است، را زينت آن قرار داده ايم تا انسان ها را بيازماييم كه


كدام يك در عمل و رفتار نيكوترند.